Váááá...

Við hjónaleysin erum búin að vera alveg ÓGEÐSLEGA dugleg undanfarna daga.
Erum búin að mála forstofuna, (hún er semsagt ekki ennþá með ógeðslega penslafarakreisínessinu), við erum langt komin með að mála gestaherbergið og erum búin að dytta að og snyrta hina ýmsustu hluti á heimilinu.

Það munaði litlu að mér tækist að rota sjálfa mig þegar undirbúningsvinnan fyrir gestaherbergið fór fram.
Rúllugardínan í stærri glugganum var eitthvað föst og Árna gekk illa að losa hana. Þá kom litla frekjan og vildi fá að spreyta sig. Þrjóskan varð skinseminni yfirsterkari og ég hamaðist á blessaðri gardínunni þartil hún losnaði... já, hún losnaði með miklum rykk og sem betur fer fyrir parketið (not) náði ég að stoppa hana með andlitinu... JÁ ! Nefið á mér var stórt... - en er nú stærra börnin góð. Alveg yndislegt.

Þess má til gamans geta að þetta allt saman gerðist nokkrum mínútum eftir að ég datt í gólfið vegna of sleipra ullarsokka. Það var mjög flott sveifla skal ég segja ykkur.

Fáránlega þokkafull kona hér á ferð. *ehemmm*

Mér þykir alltaf jafn merkilegt þegar maður lendir í svona óhöppum (já eða hreinni heimsku réttara sagt) þá gerist allt svo hægt.
Mannsheilinn - ótrúlegt verkfæri !

Í kvöld mun svo málaragleðin halda áfram.
Hver veit nema að ég skrifi pistil morgundagsins frá Fjórðungssjúkrahúsinu ? ...þvílíkur klaufabárður sem ég er.

ble ble,
-Sunna.